Երևանի քաղաքապետարանի տրանսպորտի և շինբարեկարգման վարչություններ, տեղեկացանք ձեր ցրողական, կարելի է ասել՝ մերժողական պատասխանի մասին: Եթե, Աստված չտա, Մnնթե Մելքnնյան փողոցում, որտեղ ձեր հանցավոր անգործության արդյունքում դեռևս հետիոտնի ոչ մի տեսակի անցում չկա, կրկնում եմ, Աստված չտա, որևէ մարդ ընկավ մեքենայի տակ, ապա, որպես «Վերածնունդ» թաղամասի բնակիչ ու հետիոտն, հիմիկվանից ասում եմ, որ դուք տեղեկացված եք ու գիտակցված հանցագործներ եք և այդ արյունը ձեր վրա է լինելու:

Մենք` Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետ ընդունվածներս, առաջին անգամ նրան տեսանք աշնան մի օր։ Օրը իմն էր, իմ ծննդյան օրը` սեպտեմբերի 5-ը։ Ծննդյանս օրը` տոն դառնալու այդ օրը, միշտ տարբերվել է մյուսներից։ Մենք` նոր-նոր մարդուկի շապիկից դուրս եկածներս, մի պահ նայեցինք նրան` բարձրահասակ, թիկնեղ, ազնվական կեցվածքով, ազնվակիրթ շարժուձևով ու հասկացանք. ինչքա՜ն բան ունենք դեռ սովորելու, հատկապես` իրենից սովորելու։

Երեկ երեկոյան հեռացանք Աղավնոյից․․․ Մի ոստիկան «ընկերաբար հորդորեց» լքել տարածքը, որովհետև «վաղը կարող է արդեն ուշ լինել»։ Հեռացանք, որովհետև մնալու հիմքեր չունեինք, որովհետև չափազանց անզոր էինք, որովհետև արեցինք, երևի, ինչ կարող էինք...

Իսկ ՀՀ-ում լրագրողն ունի՞ գաղափարական ու անհատական կարմիր գծեր պետության, ազգի, ընտանիքի մասով:

Մի լեգենդ կա Լենկ Թեմուրի մասին. ասում են՝ մի անգամ Լենկ Թեմուրը պաշարեց մի քաղաք և ուղարկեց պատվիրակներին՝ ժողովրդից ոսկի հավաքելու։ Մարդիկ վճարեցին հարկը, և պատվիրակները վերադարձան ոսկու պարկով:

Այսօր հայոց անմահների գնդում ծննդյան տարեդարձ է նշվում ` իրենց մարտական ընկեր Պապ Այվազյանի ծննդյան տարեդարձը. մի հզոր զինվոր, ով զինվոր է եղել նաև հայ մշակույթի ասպարեզում։ Նա ժողովրդական երգիչ էր, և մենք ունենալու էինք ազգային, առինքնող արվեստագետ։

Սեպտեմբերի 1-ից բոլոր տեսակի տաքսի ծառայություններ մատուցողները՝ լինեն անհատ վարորդներ կամ օնլայն հարթակներ, պետք է հարկային դաշտ մտնեն, պետությանը հաշվետվություն ներկայացնեն ու տուրքեր վճարեն:

Վիկտոր Համբարձումյանի հետ միաժամանակ Տիեզերքին ուղղված հայկական մտքի մյուս հզոր լուսարձակը հռչակավոր աստղաֆիզիկ, Տիեզերական հետազոտությունների հայկական կենտրոնի ղեկավար ԳՐԻԳՈՐ ԳՈՒՐԶԱԴՅԱՆՆ էր:

Մեր մանկության Երևանում գրեթե ամեն բակում, գոնե ամեն թաղում մի խելապակաս լինում էր: Շատերը այդ խելապակասներին կանչում-խոսեցնում, երգացնում ու կայֆ էին բռնում վրեքը: «Լավ բան չեն անում, դուք չանեք»,- ասում էին մեր մեծերն ու ծնողները: Կայֆ բռնողներին էլ երբեմն ամոթանք տվողներ կային:

Ինչո՞վ ենք մենք հակադարձում Մերձավոր Արևելքում ու մեր անմիջական տարածաշրջանում նոր լարվածության և պայթյունի վտանգին, բոլոր հարևանների ու հակառակորդների ակտիվ շփումներին, նրանց անդադար բաց ու ստվերային բանակցություններին, Պուտինի այցին Բաքու. հեծանվով, խաշլամայի և բանաստեղծության ֆեստիվալով, արձակուրդից դանդաղ հետ եկող (կամ չեկող) ընդդիմությամբ և ընդհանրապես անելիքի տոտալ չիմացությամբ...